عادل که نباشد، علیفر الگو می شود! - اخبار مشروح

قدرت این شبکه در این زمینه آن قدر زیاد است که حتی می تواند گوی سبقت را از شبکه مثلا تخصصی ورزش برباید. بار ها پیش آمده که بازی های مهم فوتبال را شبکه سه پخش کند و بازی های کم مخاطب تر را هم به شبکه ورزش بسپارد. شاید اغراق نباشد که یکی از پیروزیت های شبکه سه در دو دهه اخیر، پرداختن به موضوع فوتبال، اعم از پخش زنده و برنامه های تخصصی است. این است، اما چند زمانی می شود که در حال تبدیل شدن به بود است! در واقع بعد از خروج برنامه سازان تخصصی در این زمینه و البته رفتن گزارشگران محبوب و کاربلد از شبکه سه، مخاطبان این بخش هم به دیگر پلتفرم ها کوچ کرده اند و حالا یکی از نقاط قوت شبکه سه، رفته رفته تبدیل به پاشنه آشیل آن شده است.

می توان کاری به برنامه های تخصصی در این زمینه نداشت، چون خود نیازمند مطلبی مجزاست؛ اما از آنجا که این چند وقت بحث پخش بازی های انتخابی جام جهانی بوده و این روز ها هم رقابت های یورو 2020 روی بورس است، می شود به قهقرا رفتن گزارشگران شبکه سه در امر گزارش فوتبال اشاره کرد؛ موضوعی که بیش از آنکه تبدیل به فرصتی برای شبکه سه با مدیران بحث برانگیزش شود، تبدیل به تهدیدی برای آن ها شده است.

از مدار خارج شدگان!

داستان مدیریت در شبکه سه سیما چیزی نیست که کسی از آن اطلاعی نداشته باشد. با آمدن علی فروغی به این شبکه، آن هایی که در و بر مدار فروغی نبودند، به اجبار کنار گذاشته شدند. مهم ترین چهره ای که حاضر نبود بر مدار فروغی بماند، عادل فردوسی پور است؛ مجری توانمند برنامه 90 و محبوب ترین گزارشگر و مجری دو دهه اخیر تلویزیون. علی فروغی با بهانه های عجیب و غریب برنامه 90 را تعطیل و عادل فردوسی پور را ممنوع التصویر کرد و حتی او را از گزارش فوتبال، امری که عادل می گوید یکی از عاشقانه های زندگی اش است، محروم کرد.

کنارراندن عادل، با مهاجرت مزدک میرزایی به انگلستان همراه شد تا عملا صداوسیما دو نفر از بهترین گزارشگران فوتبالش را از دست بدهد. با وجود آنکه به نظر می رسید شبکه سه برنامه ای مدون برای جایگزینی 90 و گزارشگری توانمند مثل عادل فردوسی پور داشته باشد، ولی در هر دو زمینه به طرز فاحشی سیر نزولی در پیش گرفت. نه برنامه ای تخصصی، با وجود هزینه های زیاد، در حد و اندازه های 90 که هیچ، نصف برنامه 90 ساخت و نه توانست گزارشگری را در حد و اندازه عادل فردوسی پور و مزدک میرزایی به علاقه مندان فوتبال معرفی کند. این موضوع که صداوسیما از یک طرف و شبکه سه از طرفی دیگر، گزارشگری ندارند تا مخاطب را از پای دیگر پلتفرم های پخش زنده به سمت تلویزیون بکشد، تبدیل به دغدغه ای شده که رفته رفته خواب را از چشم مسئولان تلویزیون می برد.

نه جواد مخاطب دارد نه علیفر

با خروج عادل فردوسی پور و مزدک میرزایی از دایره گزارشگران تلویزیونی، از قدیمی ها فقط جواد خیابانی، سرهنگ علیفر و پیمان یوسفی مانده اند. واقعیت امر این است که دو نفر اول بیش از آنکه مخاطب جذب کنند، آن ها را فراری می دهند. همین حالا بسکمک از افرادی که چاره ای به غیر از تماشای فوتبال از تلویزیون ندارند، می گویند هر زمان که می بینند گزارشگر این دو نفر هستند، صدای تلویزیون را می بندند!

پیمان یوسفی که چندان دست و دل گزارش کردن ندارد و بیشتر دل در گرو مجری گری دارد؛ گو اینکه هر بار هم که گزارش می کند، نمی تواند کمک حال تلویزیون شود. فرصت برای جواد خیابانی و علیفر به این ترتیب بیشتر شده، ولی این دو با خیال راحت از اینکه رقیب چندانی ندارند، به جای بالا بردن کیفیت گزارش، به سبک و سیاق قدیمی شان که دادن اطلاعات عجیب و غلط به مخاطب است و البته سردادن نعره های اشتباه به جای آگاهی از هنر اوج و فرود صدا، به کار ادامه می دهند. عجیب آنکه صداوسیما در این زمینه حتی حاضر به شنیدن صدای اعتراض مخاطبان خودش هم نیست که هزاران بار درخواست داده اند به این دو نفر دیگر گزارش ندهند. با این حال، به نظر می رسد این دو چنان بر مدار به جای مانده اند که صدای مخاطب به گوش کسی نرسد!

محمدرضا احمدی، سینوسی و میانه به بالا

در بین گزارشگران نسل تازهتر شاید بشود تا حدودی دلخوش به صدای محمدرضا احمدی بود؛ مجری و گزارشگری که در مقایسه با بقیه تا حدودی بهتر است، ولی مشخصا تا رسیدن به سطح عادل و مزدک فاصله زیادی دارد. احمدی به نظر می رسید در حال تلاش برای رسیدن به سطح عادل و مزدک است، ولی با خروج آن دو رقیب از شبکه سه، او هم روی دور باطل افتاده و پیشرفت محسوسی در گزارش هایش به چشم نمی خورد. آخرین باری که گزارش او صدای مخاطبان را درآورد، مربوط به دیدار تیم ملی ایران برابر بحرین است که انتقاد های زیادی از گزارشش در فضای مجازی شد. بسکمک از مخاطبان از این نوشتند که روح جواد خیابانی در کالبد احمدی حلول کرده است.

دیگر گزارشگرانی که برای شبکه سه به جای مانده اند هم اصلا در دایره قیاس نمی گنجد. در این بین، البته یک استثنا هم وجود دارد؛ فرشاد محمدی مرام. شاید استانداردترین گزارشگری که الان شبکه سه در اختیار دارد، همین فرشاد جوان است. او بیشتر پارامتر های موجود برای یک گزارشگر خوب را دارد و هر بار هم که فرصت پیدا کرده از این پارامتر ها به نحو احسن استفاده کرده است. مشکل، اما اینجاست که فرشاد علاقه ای به گزارش کردن بازی های داخلی و ملی ندارد! او بار خودش را بسته و فقط فوتبال های خارجی را گزارش می کند؛ امری که البته در این روز ها در آن پیروز بوده و بدون رقیب در حال یکه تازی است.

عادل که نباشد، علیفر الگو می شود!

تا زمانی که عادل فردوسی پور در تلویزیون گزارش می کرد، بدون تردید 99 درصد گزارشگران می خواستند عادل فردوسی پور شوند. آن ها می دانستند با داشتن رقیبی توانمند باید خیلی تلاش کنند تا به جایگاه او برسند. رقابت با عادل باعث پیشرفت محسوسی شده بود، ولی رفتار عجیب با عادل باعث شده تا گزارشگران تازه بیشتر متمایل به علیفر شوند و بیش از آنکه در پی جذب مخاطب در تلویزیون باشند، دل به شبکه های مجازی ببندند. نمونه تازه اش را می شود در سبک و سیاق گزارشگر بازی اخیر اسپانیا و کرواسی دید که با یک گزارش ضعیف، کل لذت مسابقه از دست رفت. در واقع این نسل از گزارشگران آموخته اند که حرفه ای و خوب بودن برای صداوسیما در این زمینه ارزشی ندارد و می توان به همان سبک و سیاق علیفر، سال ها در تلویزیون بازی ها را گزارش کرد! این طور می شود که با داد و فریاد های گوش خراش، مزه پرانی های بی مورد و دادن اطلاعات غلط، توهین های ناخواسته نژادی، گزارش های بی اساس حماسی و اصرار بر ساختن تکیه کلام های خالی از محتوا سعی می کنند خود را در شبکه های مجازی سر زبان ها بیندازند.

واقعیت الان برای آن ها هم روشن شده است؛ صداوسیما نه کاری به اعتراض مخاطب دارد و نه اصلا علاقه ای به شنیدن نظرات آنها. ظاهرا گزارشگران تلویزیون فقط در یک صورت از دور کنار می فرایند که خوب و حرفه ای شوند! در واقع تلویزیون می تواند سال ها با علیفر و خیابانی و بقیه به کار ادامه دهد و کاری به نظر مخاطب نداشته باشد، ولی یک شرط برای قطع همکاری با گزارشگران دارد؛ خوب و محبوب بودن. این دو مورد دقیقا همان مواردی است که باعث شده جای خالی عادل فردوسی پور بیش از هر زمان دیگری حس شود؛ هرچند شاید برای تلویزیون علیفر ها و برمدارماندگان در اولویت باشند و بهتر!